SZAŁWIA
Szałwia lekarska (Salvia Officinalis) jest wieloletnim, wiecznie zielonym krzewem, pochodzącym z rejonu Morza Śródziemnego, osiągającym wysokośc do 50 cm. W okresie od maja do czerwca pokrywa się niebieskimi kwiatami. Jej miękkie w dotyku liście są zielono-srebrnej/szarej barwy.
Jej nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa salvus znaczącego zdrowie. W starożytności przypisywano jej nie tylko zdrowotne, ale i magiczne właściwości. W starożytnym Rzymie określone zwyczaje towarzyszyły zbiorom szałwii, np. mycie stóp, przywdziewanie specjalnych strojów.
Grecy i Rzymianie stosowali ją jako lekarstwo na ukąszenia węża, problemy ze wzrokiem, utratę pamięci. W średniowieczu stosowano ją jako lek na przeziębienia, gorączkę, padaczkę, choroby wątroby i zaparcia. Przypisywano jej także właściwości afrodyzjaka. Arabscy uczeni twierdzili, iż spożywanie szałwii przedłuża życie.
Przyprawą są dojrzałe liście zrywane przed okresem kwitnięcia.
Tę lekko gorzką w smaku przyprawę najczęściej stosuje się ją jako dodatek do sałatek, mięsnych i drobiowych farszów, ciast i deserów. W Niemczech przyprawia się nią węgorza. Największymi jej miłośnikami są chyba Włosi. Doskonale komponuje się z daniami, których składnikami są pomidory, kapusta i groch.
Suszonej szłąwii należy dodawać do potraw raczej "oszczędnie", bowiem zbyt duża doza nada daniu nieprzyjemny, stęchły zapach.
Przez proces suszenia smak przyprawy nasila się. Samemu susząc szałwię należy pamiętać, iż ma ona tendencję do pleśnięcia. W tej postaci może być przechowywana do 3 lat w szczelnym opakowaniu szklanym lub porcelanowym - po tym okresie tracą swój wspaniały aromat.
Poprawia pracę układu trawiennego (dlatego często jest dodatkiem do tłustych mięs i ryb), obniża poziom cukru we krwi, a napary z szałwii łagodzą zapalenia gardła i skóry. Ponadto działa kojąco na depresje, zmęczenie, wyczerpania.
Powinny jej unikać kobiety w ciąży.
Jest także wykorzystywana w przemyśle kosmetycznym z powodu zawartości olejków eterycznych.
A jak nazywają szałwię inne narodowości?
