IMBIR
Imbir (Zingiber), roślina z rodziny imbirowatych, ok. 80 gatunków bylin
pochodzących z tropikalnej Azji i Oceanii.
Roślina ma kłącze podziemne (o wielkości od 15 do 50 cm), płaskie, silnie rozgałęzione,
z którego wyrastają łodygi dochodzące do półtora metra, z dużymi, lancetowatymi
liśćmi. Na końcach krótszych pędów kwiatowych występują gęsto kwiaty, wydzielające
szczególnie piękny zapach.
Występuje w 85 odmianach. Zawiera mieszankę żywic i olejków eterycznych.
Ma ostry, nieco cytrynowy zapach i korzenny, palący smak. Można używać go w
stanie świeżym - jako warzywo, lub suszone jako przyprawa. Celem uprawy są kłącza,
które się zbiera, gdy kwiaty przekwitną. Imbir suszony jest zwykle produkowany z
kłączy zbieranych po 8-10 miesiącach od posadzenia. Są wtedy bardziej włókniste i
ostrzejsze w smaku. Przed suszeniem są oskrobane i ugotowane we wrzątku.
Jest on ważnym składnikiem proszku curry i wielu innych mieszanek. Dodaje się go do
pierników, herbatników, ciastek, puddingów, pikli, a także wielu azjatyckich dań
z warzyw. Służy do aromatyzowania kompotów, likierów, grzanego wina oraz piwa.
Jest dodawany także do marynat z dyni i ogórków, sosów, pasztetów i flaków.
Imbir japoński (Zingiber mioga) uprawiany w Japonii ma jadalne kłącza i owoce. Imbir cytwarowy
(Zingiber zerumbet) posiada kłącze o zapachu kamfory, stosowany w lecznictwie.
W medycynie azjatyckiej korzeń uchodzi za "gorący", powodujący ogień w ciele.
Pobudza więc tym samym organy płciowe. Prawie wszędzie, gdzie rośnie imbir,
używa się go jako afrodyzjaka. Zawiera olejek eteryczny i substancje ostre. Oba
składniki działają na trawienie, krążenie krwi i ogólnie stymulująco. Łagodzi
bóle żołądkowe i wzmaga apetyt.
Kilka faktów dotyczących tej przyprawy (w 100 g świeżego produktu):
