ESTRAGON
Estragon (Artemisia dracunculus) pochodzi ze środkowej
Azji, prawdopodobnie z Syberii. Słowo dracunculus pochodzi od
łacińskiego wyrazu draco i greckiego drakoon, gdyż w
Średniowieczu rośliny tej używano do odstraszania różnych bestii i potworów.
Obecnie estragon jest głównie uprawiany w Europie (Francja i Hiszpania). Odmiana uprawiana
we Francji jest słodsza od rosyjskiej. Jednakże o ile rosyjski estragon
można z łatwością wysiewać z nasion, to francuski musi być sadzony z korzenia.
Jako przyprawy używa się świeżych, suszonych lub pokruszonych długich,
wąskich liści tej wieloletniej rośliny. Jednakże suszony estragon
nie ma już wspaniałego aromatu świeżej przyprawy.
Przyprawa ma lekko gorzki smak, przypominający anyż lub koper włoski.
Jest szeroko stosowana w kuchni francuskiej do przyprawiania drobiu,
warzyw, ryb i sosów (najsławniejszy chyba baérnaise). Nic więc dziwnego, iż Francuzi nazywają
estragon królem przypraw. Estragon jest także
podstawowym składnikiem różnych mieszanek smakowych, np. ziół
prowansalskich, bouquet garni.
Estragon był używany przez starożytnych Greków w przypadku bólów
zębów, w Średniowieczu leczono nim ukąszenia wężów, później był używany
także do leczenia szkorbutu. Estragon jest bogaty w witaminy A i C.
Wzmaga apetyt i ułatwia trawienie. Polecany jest osobom cierpiącym na
reumatyzm, skazę moczanową i artretyzm.
Należy dodawać estragon z rozwagą, by nie zdominował smaku potrawy i zagłuszył
innych przypraw. Jeśli dodajemy przyprawę podczas gotowania dania,
najlepiej jest wsypać ją pod koniec gotowania, bowiem wysoka
temperatura zabija jej smak.
A jak nazywają estragon inne narodowości?
